لابد دیر زمانیست که منتظرت بوده ام ، که مزه ی گس بودنت اینقدر شیرین بر دندان هایم نشسته ، و هر بار که آب گلویم را قورت میدهم ، کامم را شیرین می کند.

دلم میخواست،که او که منتظرش ام ، اقلا سر راه آمدنم غنچه بکارد و گلدان های دلتنگ را بر طاقچه بگذارد .

نگذاشتی.

دلم می خواست من برایش ،نفرِ چیره باشم.هر چیز قشنگی زیر چین های دامنم بماند و او هیچ نبیند جز من ،

که نشد ،(پارچه ی دامنی من ، در مقابل نگاهت رنگ نداشت )

همین ها شد که فکر کردم منتظر کس دیگری نشسته ام و دیر خبر دار شدم که نشسته ام که بیایی و بین دو مثلث روی صورتم خرده فرق هایی شکار کنی که هیچکس تا حالا نکرده .

اداعای پیامبری کنی و من بخندم و معجزه ات رسمی شود. 

و برای فصل سرد، گرمی جمع کنی.

راستش هیچ فکر نمی کردم که منتظر کسی باشم که مطمئن نباشم رجعت جوانی اش منم  یا نه

در آن غروب دوشنبه ی آخر سال ، شریک خوردن روزه اش منم یا نه

یا ندانم که پایان فصل سردش زیر سر من است یا تغیرات فصلی ،

یا نتوانم بهش بگویم که چشم هایش ، که لایه لایه های میشیِ روی هم افتاده است ، چقدر چشم نواز است. آنقدر نگویم که چشم های مرا داستان کند و دیگر نشود ک بگویم.

همه اش

اصلا

منتظرش بودن

عجیب است

بدوی ست

نوست

و به تمام آن غنچه های کاشته نشده و طاقچه های بی گلدان مانده، می ارزد .